Hayat sana asla “Geç baş köşeye otur. Sana istediklerini vereyim.” demez. Sen söke söke almayı bileceksin. Tırnaklarını etinden koparırcasına! Karşına çıkan ve çıkacak olan engelleri ekarte ederek tünelin sonundaki ışığı görebilirsin. Yorulacaksın, acı çekeceksin. Belki de sinir krizleri ile dişlerini sıkacaksın. Ama olsun. O tünelin sonunda ışık var. Görmesini bilen gözlerle bak!
Bağlı olduğun sadece önyargıların değil ise emin ol ki başaracaksın. Zor olması durdurmasın, zaman alması durdurmasın. Tam tersine daha fazla yüklen, sonunda duyacağın hazzı düşün. “Sistem kötü, seni öğütür. Boşuna uğraşıyorsun. Vaktini harcama.” diyecekler. Bırak desinler. El alemi değil El Âlim olan yaratıcını pusulan seç. Seç ki yargılanmayasın. Seç ki durduğunda ve yorulduğunda tekrar ve aynı güçle belki de ellinci kez tekrar başlayabil.
Yanlışları, hataları değil yeni başlangıçları baz al. Çünkü kişi kendisine hata yapma şansı tanımalı. Tanısın ki insan olduğunu anımsayabilsin. Aksi taktirde kendisinde barındırdığı hataları sürekli olarak başkasında arayacaktır.
Bunun yanı sıra kendine tekrar ettiğin kelimeleri sürekli güncelle. Olumlu cümlelerden oluşsun kelime hazinen. Kendin için yapacağın herhangi bir şey bile sana öylesine iyi gelecek ki anlatamam.
Bir bina düşün,
Her bir tuğlasını senin ördüğün.
Bir bina düşün,
Penceresinden; umut gördüğün.
Geç bir köşeye ve uzun uzun düşün. Ama kısa cümlelerle anlat. İnsan beyni netliği sever, özü arar. Öz ise beyin ve kalbin terazisinde harmanlandığında ancak doğruyu verir. Sana olacak umudunu verendir, olduracak olan.
Hayat önce istediklerini yapmanı ister. Sen bir şeyler talep etmeye başladığında ise “Bir şey yapmadın ki!” diye asıl gerçeği yüzüne vurur. Haklıdır. Çünkü kendin için bir şey yapmamışsındır. Bu aydınlanma ise genellikle kırk yaşından sonra yaşanır. Geç kalınmışlıkların telaşı alır. Eğer şans varsa toparlanır. Ama ne yazık ki çoğunlukla keşke ile başlayan cümleler baş gösterir. İşte tam da bu yüzden durmamak gerekir. Hatta ne kadar geç kalındı ise o kadar acele edilmeli!
