Emekçilerimize Allah’tan rahmet diliyorum…
Kaderin önüne geçemediğimiz malum. Yerle bir olan hayatlar var. Yaşam savaşında kaybeden hayatlar.
Kimisi babasını kimisi kardeşini kimisi evladını veya eşini kaybetti. Acının tarifini yapamayız ama hissedebiliriz.
Haberlerden duymak belki herkesi üzüyor ama ateş düştüğü yeri yakıyor nihayetinde. Şimdi ne olacak sorusu akıllarda.
Bir evden bir kişinin olmaması demek bir ailen dağılması demek. Metanet dilemekten başka bir şey gelmiyor elimizden.
Emekçilerimize borçluyuz her zaman ama can kaybında keşke bazı şeylere ihtiyacımız olmasa diyor insan.
Altı üstü insan gibi yaşayacaktık; yaşayamadık, diyor insan verdiği kayıplardan sonra.
Nerde ne aksaklık oldu bilinmez ama birilerinin hayatı gerçekten zor kazandığını bilmek gerekiyor.
Şimdi her yer matem ve karanfil kokacak. İçimiz acıyacak ailelerin feryadıyla. Elimizden dua etmekten başka bir şey gelmeyecek.
Keşke hiç yaşanmasa desek de bir yerlerde hayatlar son buluyor ve kalbimiz acının başkentinde oluyor.
İnsan bazen inanamıyor yaşadıklarına ve bir yandan da tekrar hayata tutunmak için bahaneler arıyor. Umarım emekçilerimizin aileleri de aradıkları yaşama tutunma bahanelerini bulurlar.
Her kayıp üzücü her zaman ama hayata da bir şekilde devam etmek gerekli yasımız bittikten sonra.
Bir daha yaşanmaması için aynı şeylerin de ne gerekiyorsa yapılmalı; hayatlar söz konusu olduğunda.
Hepimizin başı sağ olsun ve emekçilerimiz asla unutulmasın!
Yazar ve Şair Betül FIRAT
@paradoks.okur.yazar
