Şükretmeyi unuttuk.
Var etti, yok dedik.
Gerçekten yok edeceğini bilemedik.
Enkaz edeceğini düşünemedik.
Rabbimize ve onun sayısız nimetlerine nankörlük ettik.
Hükmü ve hakimiyeti ondan alıp beşere verdik.
Nefsimizi ilah edindik.
Nefsin arzularına sattık ahiretimizi...
Allah'a savaş açtık.
Kredilerle ömrümüzü ipotek ettirip mezarlıklar aldık kendimize.
Mezar taşları yaptırdık süslü püslü.
Suyun, bataklığın içine inşa ettik geleceğimizi.
Doğanın öc alacağını unuttuk.
Rahmanın her zaman merhamet edeceğini sandık...
Haliyle hatalıyız.
Kıymetli okurlarım.
Memleketi derinden sarsan, evlerimizle birlikte yüreklerimizi de yıkan bir deprem yaşadık.
Hayatımız, hayallerimiz, anılarımız enkaz oldu bir anda...
Bir anda tüm hayatımız değişti.
Herkesin hikâyesi zor. Bazılarının hikâyesi çok daha zor.
Teselli arayıp sarılıyoruz sevdiklerimize.
Sevdiklerine sarılamayan insanlar da var.
Enkaz altında canlarını yitirenler var.
Mal kaybına utancımızdan üzülemiyoruz bile.
Hamd ediyoruz halimize...
Hamd olsun YaRabbi...
Memleket olarak birlik ve beraberlik içinde şu zor günleri atlatacağız inşaAllah.
"Zor oldu ama geçti" diyeceğimiz günler de gelecek Allah'ın izniyle.
Aslolan ders çıkarabilmekte.
İbret almakta...
Nihayetinde bela ve musibetler de kul için.
Kulu kül etmek için değil.
İmtihanla olgunlaştırmak, ders vermek için.
Ne mutlu ders alabilene.
Ne mutlu ibreti görene...
Yengem Kübra Çakmak yazmıştı.
Yazmayacak mısın diye.
Yazacak tad mı kaldı demiştim içimden.
"Hayat devam ediyor" demeye bile utanıyor insan. Acılar halâ çok taze...
Ama hayatın devam ettiği gerçeğini de göz ardı edemiyor insan.
Kübra yengem de teyzesini, eniştesini, kuzenlerini enkazda bırakanlardan biri.
İkinci depremde yakalanmıştı akrabaları ecelin ellerine.
Teslim olmuşlardı Alemlerin Rabbine...
Günlerce enkazda beklediler umut içinde ama sonuç nafile.
Emanetler sahibine teslim edilmişti bile...
Tekrar buradan baş sağlığı dileklerimi iletiyorum Soylu ailesi ile Çakmak ailesine.
Allah ölenlere rahmet, geride kalanlarına sabır versin.
Zor bir imtihan.
Bunları düşündükçe, -18 derecelerde enkaz başında kar altında sevdiklerinin yolunu gözleyenleri gördükçe derdinden utanıyor insan.
Aklına mal falan gelmiyor.
Hamd ediyor haline...
Tekrar Malatya başta olmak üzere memleketin her ferdine geçmiş olsun dileklerimi iletiyorum.
Yaşadıkça yazmaya devam inşaAllah.
Vesselam...
