Hayatı gösteren ışık saçan,
Pırlantadır her kitap.
İnsanın aklı selimine eder hitap.
Der ey kendini;
Lüzumsuz, gereksiz şeylerle
Telef eden insan!
Artık gelerek kendine,
İnsaf insaf diyerek,
Hakkı bil, Hakkı gör.
Olarak Hakk’ta fani.
Gelmeden ölüm âni.
Titre de kendine gel gayri.
Bul ilelebet hayrı.
x
“Her insan mutlu olamaz.
Çünkü gereğinden fazla özler dünü,
Hak ettiğinden fazla düşünür yarını,
Ve hiç hak etmediği kadar bilinçsizce yaşar bugünü.
Her insan mutlu olamaz.
Çünkü gereğinden fazla özler hayatından çıkanları,
Hak ettiğinden daha büyük umutla bekler hayatına girenleri
Ve asla göremez yanı başındakileri.” (Lev Nikolayeviç Tolstoy)
x
Oysa ne dün, ne yarın;
Ânı yaşa ve arın.
Dün yok, yarın meçhul;
Günü gün ettiğin zaman,
Olursun gerçek bir kul.
Dün, dünde kaldı cancağızım!
Yarın gelir mi, hiç bilinmez kuzum!
Bugün ise elinde, bil kıymetini.
Yoksa zaman yer bitirir, hâl biletini.
x
Çünkü “Dem bu demdir, dem bu dem! Dem bu demdir dem bu dem!”
(Şehbenderzade Filibeli Ahmed Hilmi)
x
“Sevmek ağlamaklı gözlerin tek sevinci
Sevmek tarlada başak, denizde inci
Sevmek insanın delişmen düşü
Sevmek doğanın savruk gülüşü
Sevmek kalbimizin somun ekmeği
Sevmek döğmekten çok daha iyi
Ve sevmek kavganın bitişi
Sevmek sevmeyi bilenlerin işi...”
(Uzm. Dr. Kenan Taştan)