İnsanoğlu her türlü şeye alışıyor ve her acıya katlanıyor. Geçtiğimiz günlerde yaşanılan elim bir hadise olan deprem ile yüz yüze geldik ve bu acı herkese fazla. Derinden hissettik kayıplarımızın acısını.
Millet olarak vicdanımızı zaten sorgulamalıyız, sorgulatmayız. Tek yürek olduk, tek el olduk ve tek millet olmanın haklı gururunu yaşadık. Din, dil, ırk ayırmadan birbirimize sarıldık. Başka partileri tutuyorduk belki başka takımların taraftarıydık farklılıklarımızı bir yana bırakıp birbirimizin yaralarını sardık.
Her dakika iyi haber bekledik, göçük altından “Sesimi duyan var mı?” çağrısına kulak kesildik. Sağ salim çıkarılanlar için gözyaşlarımızı tutamadık.
Yardım çağrılarına riayet edip dört koldan kanayan yaramıza pansuman olmak istedik. Zor tuttuk kendimizi olduğumuz yerde; deprem bölgesine akın etmemek için.
Uzak yakın herkes görevini yerine getirmeye çalıştı. Herkes elinden ne geliyorsa katkı sağlamaya çalıştı; maddi, manevi... İnsanlık görevimizi yerine getirmeye çalıştık çünkü vicdani yükümlülüğümüzdü bu.
“"Nerede bir can ölse, oralı olur yüreğim. Olmalı zaten. Olmazsa insan olmaz yüreğim." sözlerine katılarak hepimizin yüreği deprem bölgesinde attı.
Kurtarılanlara sevindik, kaybedilenlere ağladık ve hep birlikte daha fazlası kurtulsun diye dua ettik. Her çıkarılan can için nefesimizi tuttuk ve sağ salim çıksın, diye umduk.
Biz millet olarak yaramızı sarmayı bildik. Yardıma koşanlara da minnettarlığımızı sunduk. Belki de dünyada acı anlamında bir ilki yaşadık.
Tedbirli olmanın önemini bir kez daha anladık, bir kez daha bize biz lazımız, bunu en acı şekilde anladık. Her ne olursa olsun kenetleneceğimizi bir kez daha gördük. Acıyı yaşarken yalnız olmadığımızı da öğrendik yine.
Kim veya ne olduğunu önemsemedik insanların ve yardım ellerinin herkese uzandığını bildik. Belki aksaklık da yaşanmış olabilir süreçte çünkü o kadar fazlaydı ki yetişilmesi gereken yer, anlayış gösterdik.
Biz, biz olduğumuz sürece varız, bunu öğrendik. Hepimiz birleşince güçlü oluyoruz, bunu keşfettik.
Belki bir daha güllük gülistanlık olamayacağız onu da bildik. Çiçek açmayacak bahçelerimiz, bahar görmeyecek yüreklerimiz belki de...
Diğer yandan ne kadar yetişmeye çalıştıysak da ne kadar yardım etsek de ve ne kadar dua ettiysek de; bu acı bize çok fazla geldi.
