Çoğumuz, çoğu hayallerimizi erteleye erteleye yitiriyoruz. Yaşanması gereken onca mutluluğumuz varken sırf ertelenme hastalığı yüzünden yaşamadan

Çoğumuz, çoğu hayallerimizi erteleye erteleye yitiriyoruz. Yaşanması gereken onca mutluluğumuz varken sırf ertelenme hastalığı yüzünden yaşamadan kaybediyoruz. Belki de çoğumuz sevdiğimize, onu ne kadar çok sevdiğimizi dile getiremeden kaybediyoruz. ‘Kaybettikten sonra değer anlaşılır’ diyoruz ya bunun tek sebebi ertelediğimiz değerler yitimidir. Değeri biliyoruz, seviyoruz da ama dile getirmekten, söylemekten çekiniyoruz sürekli. Çekincemiz ertelememizi sağlar, ertelememiz halinde ise kaybediyoruz… Kaçımız akşam işten yorgun eve gelen babamızın kollarına atlayıp ta onu sevdiğimizi, yanımızda olduğu için kendimizi güçlü hissettiğimizi söyledik. Ya da kaçımız annemize onu ne kadar çok sevdiğimizi dile getiriyoruz bu hayatta. Eminim ki bu soruların cevabı hep aynı olur. Söyleyemiyoruz, beceremiyoruz.
Hepimiz seviyoruz sevmesine ama dile getirmekten çekiniyoruz. Erteliyor en sonunda kaybediyoruz. Kaybettikten sonra da yüreğimiz de bir ukde olarak kalıyor o yara… Ne olursa olsun her koşulda insan duygusunu karşısındakine ertelemeden dile getirmeli. Bu ister anne baba olsun ister çok sevdiğimiz bir arkadaşımız, hocamız ya da sevgilimiz olsun. Ona karşı dürüst olup gerçek hislerimizi dile getirmeliyiz. Onu kaybetmeden geç kalınmadan her şeye duygularımızı yüzüne söylemeyi becermeli, bunu kendimize alışkanlık haline getirmeliyiz…
Erteleme hastalığını sevgimizin gücüyle yenmeliyiz. Yoksa hayatımız yarım kalmışlıklarla geçer. Geriye yarım kalan duygularla hep kaybetmeye mahkûm kalırız. Birini seviyorsak, ona karşı duygularımız varsa, karşılık beklemesek dahi ona açık açık söylemeli, içimiz de ki o ukdeyi silmeliyiz. Çünkü ölüm her an nefesimize yapışacak kadar yakın bize. Aniden kayıp giden yıldızlar gibi hayatımızı kaybedebilir ya da sevdiklerimizi kaybedebiliriz. Onun için ayrılık bizi bulmadan, ölüm bizi vurmadan biz kendimizi, sevdiğimizi bulmalıyız ve ona göre hayatımızı ertelemeden yaşamalıyız.