Bakın çok nadir hissettiğim bir duygu durumu yaşıyorum bu röportajı kaleme alırken. Her satırı çok kıymetli ve dolu. Yazın yolculuğunda yürürken bu azim ve gidişat örnek alınmalı. Sizlerden çok fazla talep alıyorum bize önerilerde bulunun diye. Yaptığım röportajlar ve sayfamda paylaştığım isimlerin altına imza atmadan çok ince eleyip sık dokuyorum. Kulvarında örnek alınabilecek en özel isimler sizinle tanışıyor, hayatınızın bir köşesinden yüreklerinize konuk oluyor. Ben kaliteli, kendi halinde ama şöhreti arka plana atmış kalemleri daha çok seviyor ve destekliyorum. İhtişamlı görünüp, egolu ve boş olanlar dikkatimi çekmiyor anlıyorum.

Öznur Opçin Diyarbakırlı. İstanbul doğumlu. Tatlımı tatlı iki kız çocuğu annesi. Kitabını okudum. Yaralı Taşlar, kendisine sığınacak bir yuva arayan Kumsal’ın İstanbul da başlayan, Diyarbakır da Ayşe ve Furkan ile yollarının kesişmesiyle Diyarbakır şehrinde yaşanan dört mevsimi anlatan bir hikâye.  Bitince kitap özellikle şu soruyu sormak istedim: “Yaralı Taşlar da karakterlerin çoğu kadın. Ama bildiğimiz aciz, muhtaç kadınlar değiller. Neden karakter olarak ayakları üzerinde duran güçlü kadınları seçtiniz?

 Aslında zaten aciz ve muhtaç kadın yoktur. Kadın doğurandır, yaratım gücü kadının doğasında vardır. Fakat kadını yardıma muhtaç duruma getiren toplumdur. Peki, ‘toplumu şekillendiren kimdir?’ Diye sorsam cevabı yine ‘kadın’ olacak. Bilinçli bir toplum istiyorsak, o toplumu eğip bükecek, ilmek ilmek işleyecek, sevgisiyle sarıp sarmalayacak, sıkıntılarını silkeleyip asacak, aradaki çürükleri ayıklayacak, elleriyle besleyip,  yaşanılır bir hayat sunacak olan özgür ve mutlu kadınlardır.”ifadelerini kullanan sevgili Öznur Opçin ile röportajımız sizlerle.


 

Söyleşimize sizi tanıyarak başlayabilir miyiz kimdir Öznur Opçin? Bir günü nasıl geçer?

Satırlarıma köşesinde, Yaralı Taşlar romanımı konuk eden sevgili Aslı Sarı Hanıma inceliği ve duyarlılığı için teşekkür ederek başlamak istiyorum.

Ben Öznur Opçin. Takvim yaprakları 04.07.1987 gününü gösterirken, güneşli bir İstanbul sabahı Üsküdar da Diyarbakırlı anne babanın üçüncü ve son çocukları olarak ilk nefesimi solumuşum. İnsan ilişkileri kuvvetli, haylaz ve asi ruhlu bir çocuktum. Okulda, mahallede insanlara yardım etmek için uğraşmayı kendime görev bilir; ezilenin yanında olup haksızlığa tahammül edemezdim. İşletme fakültesinden mezun olduktan sonra mali müşavirlik sektöründe çalıştım. İşkur’a bağlı meslek edindirme kurslarında eğitmen olarak görev aldım. Şimdiki zamanın dilinden konuşmak gerekirse, iki kız çocuğu annesi olarak kendimle birlikte çocuklarımı büyütmekle meşgulüm. Madem bu dünyaya İnsan olarak geldim, sonradan kazandığım bütün sıfatlarımdan sıyrılıp, insan olmanın erdemini arayan ve ona ulaşmaya çalışan biriyim. 

Bir günümü çocuklarımın meraklı soruları, gülüşmeleri ve arada sırada ağlamaları ile tüketirken; kendime ayırdığım sürelerde kitaplarım, kâğıtlarım ve kalemimle haşır neşir vakit geçiriyorum.

Henüz çok yeni olan Yaralı Taşlar’ın okuru bol olsun.  Öznur Hanım kitabınızı çıkartmayı ne zaman ve nasıl düşündünüz?

Teşekkür ederim Aslı Hanım. İnsanların patlama ve sabrının taştığı noktası vardır. Ben kalemi elime aldığımda o noktaya gelmiştim ve kitabımı çıkarmak için yazmaya başladım.  İlk defa dilimi kendimi dökmek niyetiyle değil, dilsizlerin dili olarak kullanmak istedim. Dosyamı yazıp bitirdikten sonra demlendirdim ve kendimi hazır hissettiğimde yayınevimle görüştüm.

Kitabınızın ismini belirlerken göz önünde bulundurduğunuz kıstaslar nelerdir? Her hangi hikâyesi var mı kitap isminizin?

Taşı sert bir zemine vursanız taş kırılır, aynı taşı bir yere sürterseniz taş ufalanır. Taşın delindiği, kırıldığı, un ufak olduğu görülmüştür fakat bir taşın yaralandığı görülmemiştir. Tıpkı incinen, kırılan, duygusal dünyası paramparça olup, yüreğindeki yaralarını göstermeden taşa dönüşen insanlarımız gibi. Kitabımın karakterleri kalbi kırık insanlardı ve kitabımın mekânı  Karacadağ’ın bazalt taşlarıyla şekillenmiş Diyarbakır şehri olunca isim kendiliğinden oluştu.  

Konularınızı nasıl seçiyorsunuz? Konu seçimi tesadüfîmi oluyor ya da hayatta karşılaştığınız bazı olaylardan mı etkilenip yazıyorsunuz?

TESADÜF DEĞİL TEVAFUK VARDIR

Bana göre tesadüf değil tevafuk vardır. Çocukluğumdan beri karşıma çıkan, beni ruhsal olarak etkileyen olaylar yazmam için parmaklarımı tetikleyip duruyordu. Ben biriktirmeyi severim. Hafızamın girdabında eşyalar, mekânlar, olaylar, en önemlisi acılar biriktiririm. Zamanında ‘neden bunlar hep benim başıma geliyor?’ Diye soran sitemli iç sesimin sorularının cevaplarına ulaştım. Şahit olduğum, gördüğüm ya da yaşadığım her şey yazmam için beni büyüten olaylarmış anladım. 

Yaralı Taşlar roman kitabınızda genel tema ve içerikten biraz bahsedebilir misiniz? 

Sevgili Umberto Eco ‘roman yorum üreten bir makinedir.’ Demiş. Yaralı Taşlar romanımda da okuyucu ne ararsa tema olarak onu bulur. Benim tema olarak söyleyebileceğim ön yargısız bir kız çocuğunun Diyarbakır izlenimleri olur. 

Kendisine sığınacak bir yuva arayan Kumsal’ın İstanbul da başlayan, Diyarbakır da Ayşe ve Furkan ile yollarının kesişmesiyle Diyarbakır şehrinde yaşanan dört mevsimi anlatan bir hikâye.  

Kimsenin okumayacağını bilseydiniz de yazar mıydınız?

OKUNMAYACAĞINI BİLSEM DAHA ÖZGÜR VE CESUR YAZARDIM

Bu soruyu okuduğumda dudaklarım neşeyle kıvrılırken Alejandro Zambra’nın ‘ okumak yüzünü kapatmaktır. Yazmaksa yüzünü göstermek.’ Sözü aklıma geldi. Ben yıllarca yazdıklarımı kimselere okutmamak için çırpındım. Gizlice duygularımı yazdığım kâğıtları attım. Zifiri, kimsesiz gecelerde kalem ve kâğıt benim en yakın dostum oldu. Harf harf mısra mısra dostuma döktüm içimi.  Ruhumda bazen hırçın,  bazen üzgün, bazen çaresiz akan bir nehir var. Ben o mevsimine göre renk değiştiren nehri kâğıt dostuma akıttım. Yani okunmayacağını bilsem daha özgür ve cesur yazardım desem yeridir.

Ne tür okuyucu kitlesine hitap ediyorsunuz?

Gencinden yaşlısına, zihin işçisinden beden işçisine sınıf ayırt etmeden okuma bilen her tür okuyucuya hitap ettiğimi düşünüyorum.  Eline yıllarca kitap almamış, en son okudukları kitap ilkokul ders kitapları olan birçok kadının kitabımla birlikte tekrar okumaya başladıklarını duyuyorum. Bu durum beni çok mutlu ediyor. Amacım hayatın karmaşıklığında kaybolmuş hayatlara dokunmak. ‘Sanat, sanat için değil, halk için yapılır’ söylemini savunanlardan olduğum için halkı belli kitlelere ayırmıyorum.

‘Yaralı Taşlar’ ile birlikte güzel bir okur kitlesi yakaladınız bunu yakinen takipteyim. Kitap ile ilgili size nasıl dönütler yapıldı?

Yaralı Taşlarla ilgili çok güzel yorumlar alıyorum. En çok mutlu olduğum; okuyucularımın karakterde kendilerini bulmaları. Kendi yaralarını görüyorlar ve kitabı okuduktan sonra kitaba sarıldıklarını anlatıyorlar. Bir gün mesaj kutuma ‘beni otobüste ağlatmaya hakkınız yok!’ diye bir mesaj geldi. Mesajı yanlış gönderilmiş diye düşünerek cevaplamadım. Sonra okurum tekrar mesaj yazdı; Ayşe karakterinde kendisini bulduğunu söylerken; otobüste kitabı okuduğunda dayanamayıp hüngür hüngür ağladığını yazmıştı. Başka bir okurum ‘bu olayları yaşamadan nasıl yazabildin hayret!’ Diyerek şaşkınlığını dile getirdi. Genelde ilk romana karşı ön yargılı olan bazı sağlam okuyuculardan da çok iyi dönüşler aldım. Bir şehri anlatmak çok zordur hele ki o şehrin yaşayanlarına kitapta yaşadıkları şehri gezdirmek çok daha zor. Diyarbakır halkından aldığım dönüşlerin bana yaşattığı mutluluğu tarif edemem. Diyarbakırlı okurlarım Kumsal’ı o kadar çok sahiplenmişler ki Kumsal’ın hayatının devamını bekliyorlar. Türkiye’nin başka şehirlerinde yaşayan okuyucularım Diyarbakır’ı merak etmeye başladıklarını dile getiriyorlar. 

Bende bu yazın meziyetine sonradan kazanıldığına inananlardan değilim. Sizi yazmaya özendiren şeyler neydi?  

OKUMAK VE YAZMAK SANIRIM VAROLUŞ AMACIM

Çocukluğumdan beri konuşurken ahenkli konuşur, bir olayı anlatırken betimlemelerle süsleyerek hikâye tadında anlatırdım. Düz ve sade konuştuğum duyulmamıştır. Evimizde kitap ve müzik eksik olmazdı. Dokuz yaşımda şiir yazarak başladım yazın meziyetine. En büyük hobim ajandama şiir ve şarkı sözleri yazmaktı. Özendiren bir şey olmadı içimden geliyordu ve ben parmaklarımı durduramıyordum.

Henüz ilkokul öğrencisiyken gördüğüm ve etkisinden sıyrılamadığım rüyamla şairlerin dünyasına merak saldım ve şairlerin hayatlarını okumaya başladım. Lisede Edebiyat öğretmenimin teşvikiyle daha çok okumaya yöneldim. Okumak ve yazmak sanırım varoluş amacım oldu.

Neden şuan revaçta olan şiir, öykü ve deneme değil de roman yazarlığı?

Demlenmesini beklediğim öykülerim, kendimi hazır hissettiğimde gün yüzüne çıkacak şiirlerim, biraz daha çoğaltıp çocukların keyifle okuyacağı çocuk hikâyelerim ve deneme yazılarım da mevcut. İkinci romanıma da başladım. Edebiyatın her alanında eserler yazmak istiyorum. Yaralı Taşlar romanımla kendimi hazır hissettim ve yazın dünyasına ürkek ilk adımımı attım. Diğer eserlerim zamanı gelince okurlarımla buluşacaktır.

Kendini şiir, öykü ve romandan hangisine daha çok yakın hissediyorsun?

Duygusal durumum ve yazacağım konu hakkında elimdeki verilere göre değişiyor. Şiir yazmak kelimelerle dans etmek gibidir ve ben dans etmeyi çok seviyorum. Şahit olduğum olayların detaylarını az biliyor ve alınması gereken ders olduğunu hissediyorsam kalemim öyküye gider. Roman yazarken yaşananlara, gördüklerime tepki olarak yazıyorum.  Demem o ki şiir, öykü ve roman hayatımın vazgeçilmezleri ve yakinen tanıdıklarım. 

Yazmaya başlarken ne hissediyorsunuz, yazarken neler yaşıyorsunuz, nasıl yazıyorsunuz?

Bulutlar ülkesine girdiğim zaman yeryüzünden uzaklaşıyorum. Şeffaf bir balonun içinde gökyüzüne doğru havalanıyorum. Kuş bakışı yazacaklarımı hayal edip gözlemliyorum. Bulutların üzerinde yeryüzüne yeni şehirler, yeni evler, yeni mekânlar istediğim gibi karakterler resmedip önce hayal dünyasında karakterlerimi oynatıyorum.  Hayalimde kurgumu canlandırıp ‘oldu artık’ dediğim an kâğıda döküyorum.  Bazı yazarlar sessiz bir ortama çekilip yazarlar. Benim öyle bir şansım yok, çocuklarımla ilgilenirken zihnim sürekli kurgulamakla görevli bir makine gibi çalışır. Yazdığım mekânlarda yaşıyormuş gibi hissederim, kurguladığım her karaktere bürünürüm. Müziğin insan ruhunun üzerinde karşı konulamaz bir etkisi var. Müzik karakterlerin hırkasını giymemde, onların duygularını hissetmemde çok fazla yardımcım oluyor. Yazacağım karakterin ruhsal âlemine odaklanıp müzik dinlerken benlik kavramından uzaklaşıp karakterimle bütünleşiyorum. İçimdeki öfke, sevgi, tutku ve korkular müzik sayesinde kâğıda dökülebiliyor. 

Kurgu senin için ne ifade ediyor?

Benim fikrimce iyi bir yazar dilini bulduktan sonra kurguya odaklanmalıdır. Bir kitabı okutan yazarın akıcı diliyse okuru sıkmadan okumaya devam ettiren diğer unsur da kurgudur. Dil bir eserin kalbiyse kurgu o kalbe kan pompalayan damarlardır. Kurguya çok önem veririm çünkü hikâyeyi ayakta tutan kurgudur. 

Peki, bu yolculukta ne zaman ben artık yazarım diyebildiniz? Ya da kendinizi ‘yazar’ olarak tanımlıyor musunuz?

HİÇBİR ZAMAN KENDİME ‘YAZARIM’ DEMEDİM

 Hiçbir zaman kendime ‘yazarım’ demedim, diyemedim sanırım diyemeyeceğimde. Bilginin sonsuzluğuna inananlardanım. Sonsuz bilgi denizinde kulaç atmadığım çok su var. Kendimde eksik gördüğüm, tamamlamam ve geliştirmem gereken dağlar kadar unsurlar varken ‘oldum’ demek çok zor. Üstat Yaşar Kemal’in yazarlığı tamamlanmış yazarlar için söylediği ‘edebiyat kapısının eşiğinden geçti.’ Sözünü benim için yaşayan üstatlarımdan biri dile getirirse bir ihtimal ‘ucundan yazarlığa demir attım.’ Derim. 

 Günümüzün gençliğine, ‘bende yazmak istiyorum’ diyen genç yazarlara tavsiye verecek olsanız bunlar ne olurdu?

Bende hala genç bir yazar adayı olduğum için genç arkadaşlarıma; bende en az sizin kadar yazmak istiyorum, haydi gelin hep birlikte üstatları okuyalım, hayaller ülkesinde dolaşalım ve hayallerimizi yazalım. Bakalım neler çıkartabileceğiz ortaya. Okuyalım okuyalım, hayal edelim ve çok yazalım.

Röportaj: Aslı M. Sarı